Gümüşlük... Şiiri - İbrahim Eroğlu

İstemeden ayrılacağız cennetim!
Gümüş rengi köyüm..
Adalarında gezinen tavşanlara imrendim,
kıskandım kum tanelerini,
hatta garsonları bile...

En güzel aşklarım dallarında barındı,
En insan,en dost gecelerim kumsallarında saklı!
içimi ısıtan gecelerini özleyeceğim,
Ağlıyorum,darmadağan saçlarımın her teli!

aradığım,sevdiğim,sığındığım saklı cennet!
ben başka bir şehre aitim,
Ağlama ne olur yine gelirim,
sensiz,aşksız yapamam ki...!

Rüyalarımın en huzur kasabası,
Kış gelince ne yaparsın!
Kime gölge yapar bu ağaçlar,
Dalgalar,kime şarkı söyler?
Deniz bedenini kime sunar!
Bu adalar kimi ağırlar!

Harap ve yalnız odalar,
masalar,sandalyeler kimi ısıtır!

Kum taneleri,kimin terliklerine, saçlarına dolar!
Bu müziği kim dinler,
Mehtap,kime el sallar,
bu ışıklar kimleri aydınlatır,
Yakamozlar,seyircisiz gösterilerine devem eder mi?
Binlerce aşk günlüğünden anıları kim okur,

Kimler sarhoş olur bu yollarda,
kimlerin yüzünü ellerine alır begonvil kokuları,
Bu balıklar kimleri doyurur,
kimler veda eder yaz aşklarına,

Cevabını biliyorum...
Sus,konuşma.!
ağlatacaksın yine beni,
Gidiyorum
ama söz yine geleceğim sana,
Gümüş rengi cennetim...

Gümüşlük-Bodrum