Gümüşhane Yolunda Dilek Ağacı

Gümüşhane yolunda dilek ağacı
Arz ile semanın buluştuğu yerde
Yolcular suyunu veriyor her seher
Rüzgâr hüzün devşiriyor yapraklarında
Yollar kıvrıldıkça mavera ötesine
Az gittim uz gittim dere tepe düz gittim
Nihayet ben de uğradım onulmaz derde
İçimden bir dilek tuttum, ama söyleyemem
Edebiyat tarihçisine havale ettim

Gümüşhane yolunda dilek ağacı
Besbelli derdi başından aşkın
Her ayrılık bir acıyı güzelleştirirken
Yolculuklarla büyüyor ölümsüz sevdalar
Gece gündüz bir tılsımlı zikir dilinde
İlkbaharda göğe değerken başı
Sonbaharda hüzzam şarkılar besteliyor
Yalnızlıktan dem vuruyor kışın
Dağın duldasında inziva halinde

Gümüşhane yolunda dilek ağacı
Şaman dedelerimizden kalmış olmalı
Dallarında şarkı söylüyor kuşlar
Gövdesinde rengârenk ibrişimler çaputlar
Kütüğünde gümüş nakışlı at nalı
Sarı yapraklarında güneşin şavkı
Başının üstünde bir topak bulut
Yekvücut olmuş gibi düzler yokuşlar
Her yerde yalnızlık her yerde sükût

Gümüşhane yolunda dilek ağacı
Ben içimi döktüm, sen kederini savur
Her yolcuya “hüzün” yol azığıdır
Serden geçenler için Allah var gam yok
Ondan gelen her şey baş tacı
Aldırma, bahtiyarlık bir dağ başı yalnızlığıdır
Sen yine her seher saatleri kur
Sarmala kâinatı müşfik kollarınla
Hep böyle kal, heybetli, başı dik, vakur!