Şiran'ım Şiiri - Yusuf Şeker

ŞİRAN’IM
Köyde yaşamayı istiyor canım,
Ateşten gömleği giy, deseler de.
Bin bir çeşit açan, güle hayranım,
Gül değil, dikeni sev deseler de.

Özledim bağını, Kelkit Çayı’nı,
İçemedim Tomara’nın suyunu.
Meleşir kuzular, kara koyunu…
Bir ömür boyu “sağ ” deseler de.

Köyümüz güzeldir, gençler gelmiyor;
Seveni çok ama gelen kalmıyor.
Yaşayan canlılar konup göçüyor,
Göçenlere bir mezar ol, deseler de.

Eski bir evin, dumanı tüter,
Dedemin masalı içimde titrer.
Bir yanım çocuk, bir yanım keder…
Köyümde büyümek zor, deseler de.

Yaylada esince serin yelleri,
Hatırıma düşer eski günleri.
Bir söğüt gölgesi, bir de elleri…
Unutmak bu zamanda, zor deseler de.

Unuttular şimdi harman ne demek,
Yarısı ekmekti, yarısı emek.
Altın da verseler dönmem, demek…
Bir tas ayran yeter, al deseler de.

Kekliği vurursan yuvası olmaz,
Hasretin içinde gönül durulmaz.
Bir çiçek açmadan bahar kurulmaz,
Kar üstünde yorgan,ol deseler de.

Yusuf der ki: “Toprağın, taşın kan ağlar;
Ötmüyor bülbülün, virandır bağlar.
Sana değer vermez şimdiki sağlar,
Değer verene bir köle ol.” deseler de.

Yusuf şeker