Gümüşhane 2 Şiiri - Osman Bulut

Kentlerin en havalısı, alası,
Sorsam bilir misin nere hemşerim?
Üç yüz küsur gül kokulu yaylası,
Birisi de Yayladere hemşerim?

Gülleri var dört bir yana saçılan,
Tatlı suları var tas tas içilen.
Bu şehir cennetten bize açılan
Hakikaten bir pencere hemşerim.

Rakipsizdir yıllardır bu sahada,
Varsa desin bu da bizden aha da.
Tatlandırır Türkiye'yi daha da,
Ballı köme vere vere hemşerim.

Gönüllerin sevgidir önceliği,
Kostan’dan almıştır bu yüceliği.
Hal böyleyken öğrendi inceliği
Beze pestil sere sere hemşerim.

Alamadan bu şehirden bir yer yurt,
Çıkını topladı ayrıldı Bayburt.
Lakin büyümedi hâlâ yavru kurt,
Razı oldu bu kadere hemşerim.

Daha fazla geçirmeden çağları,
Çözülmeden dizlerinin bağları,
Dolaşalım yayla dolu dağları,
Göğsümüzü gere gere hemşerim.

Coşar durur Tomara Şelalesi,
Köpüğe bürünür suyun çilesi
Yıkılmadım diyor Canca Kalesi
Gel değer biç bu esere hemşerim.

Yol alırdık zikzaklar çize çize,
Tüneller o zevki (!) tattırmaz bize.
Harşit’le yan yana Karadeniz'e,
Çıkıversek bir sefere hemşerim.

Rabbim kesilmesin diye ayağın,
Tapusunu vermiş ovanın, dağın.
Üstü altın, altı gümüş toprağın
Sırt çevirme bu cevhere hemşerim.

İş yok kentin köşkünde, villasında
Hayat burda yazar tabelasında.
Az soluklan Zigana Yaylasında
Oturup da bir mindere hemşerim.

Çekilmemiş aklın önüne perde,
Çekenlere “lavuk” derler bu yerde.
Köyde, kentte geziyorsan her nerde.
Rast gelirsin münevvere hemşerim.

Erişte kes, gönder bana da bir pay,
Görmemiş de olsam göz hakkına say.
Yediğimiz içtiğimiz hep yapay,
Vücudumuz yara bere hemşerim.

Şöyle bir geçmişe doğru aç kanat,
Tulum dinlet gençlere, horon oynat.
Haşıl, herle pişir, kuşburnu kaynat
Boş kalmasın şu tencere hemşerim

Sıcaklar dokunur dokunmaz başa
Millet çıkar yaylaya koşa koşa.
İnsanlar da benzedi göçmen kuşa,
Kışın uçar sıcak yere hemşerim.

Uğramak istersen Yayladereye
Hararet armasın göz at ibreye.
Sobran’la Kabaköy girer kareye
Karşıdan gel der Tanere hemşerim.

Aydın düşünceli, Erdem sahibi,
Çelik’ler, Çakmak’lar kurmuş ekibi.
Söğüt’ler, Yıldız’lar, Bulut’lar gibi,
Uzar gider bu şecere hemşerim.

Unutma Aksoy’u, Demirhan’ı say,
Kurumasın köyü süsleyen Akçay.
Bir köyü yaşatmak zannetme kolay,
Kahraman’lar şart bir kere hemşerim.

Görmedim, duymadım boş gezeni hiç
Düşmemiş ellerden çiviyle çekiç
Yediden yetmişe üç beşi hariç
Sarılmışlar bir kesere hemşerim.

Osman Bulut bitsin gurbet hayatı
Bir de Veserni’ye doğru sür atı
Ata dede yurdu ile vuslatı
Bırakmak yok bak mahşere hemşerim.