Gümüşhaciköy Şiiri - Erol Teslim

Yüreğimin, yüreğimin ta şurasında
Memleket hasreti tütüyor.
Doğanın binbir rengini sulayan
Memleketim Gümüşhacıköy'e...

Dört mevsim bir başka yaşanır,
Çocuklar şefkatle geleceklerini arar.
Dağlarında çiğdem toplanırken
Hep bir ağızdan söylenir:

"Çiğdem, çiğdem, çiçecik,
Ebem olur köçecek,
Verenin altın kalpli bir oğlu,
Vermeyenin kel başlı bir kızı olsun!"

Çiğdem pilavı için verilince Yağ, bulgur, odun...
Al al olur yanakları çocukların,
İşte böyle söylenir Gümüşhacıköy'de sevda türküleri.

Kabaoğuz köylerinden ova köylerine
Bir ağıt yakar çobanların kavalı.
Bense İzmir'in yakıcı sıcağında
Özlem duyarım kaval sesine.

Tütün sarısı, Buğday sarısı...
Çapa vurur halkımın yarısı,
Özlemi silinmez yarası:
Gümüşhacıköy'de tütün işçiliği.

Köprübaşı, Kayınpınarı, Bedesten, Malpazarı, Ekinpazarı, Katıkpazarı; Uğrak yeridir halkımın.
Nice sevdalar filizlenir, Sohbetler demlenir
Karayağız, kasketli halkımın yüreğinde.

Şafak sökümünden gün batımına,
Ayrık otları temizlenir soğan tarlalarında.
Rüzgâr savurur harman saplarını,
Emekçi halkımın yorgun bedenine.

Mehmet Paşa Caddesi'nde Bir avuç amele,
Analar, Bacılar, Çocuklar...
İş, Ekmek, Gelecek telaşında.

Siyasiler kendini aklama derdinde,
Gençler gurbet kapılarını aralarken...
Analar döker gözyaşı, babalar düşünür kara kara.
Bir oyun oynanır memleketimde.

Erol Teslim'im, sorarım:
Nedir memleketim Gümüşhacıköy'de Ayrılık, gayrılık?
Haydi, el ele verelim,
Çiğdemleri toplayalım,
Gümüşhacıköy'de sevda türküleriyle!