Gülyüzlüm lV Şiiri - Alperen Hatıl

Kaf Dağının ardındaki zümrüt gözlü peri kızına gönderilmemiş
ve asla gönderilemeyecek olana mektubumdur.

İlk kavgamız değildi bu, son kavgamız olacak emin ol.
Sana o senin incindiğini söylediğin, benimse yerle yeksan olduğum o günden beri söylemek istediğim ancak bir türlü söyleyemediğim Belki de hiç söyleyemeyeceğim
Defeatle yazdığım
Bir türlü gönderemediğim bir mesajım vardı: “bir gün anlarsın sevgili”
Ve hiç istememe rağmen haklı çıkmanın derin acılarının yaşıyorum.

Sen konuşmak istiyorsun ve ben ayaklarımı zorlaya zorlaya, zonklaya zonklaya beynim yanındaydım o gün.
O kırıcı günün üzerinden sekiz gün geçmişti ve sen “şimdi anlıyorum ki” dedin “seni seviyorum” ve son sözün:”daha iyi anlıyorum seni, üzgünüm”

Ne kadar acı değil mi bu kadar sevmemize rağmen birbirimizi beraber olamamak
Şimdi anlıyorum ki sevgi yetmiyor

Sevgi yetmiyor sevgilim mutlu olmaya
Ve benim sevgimden başka hiçbir şeyim yok
Ve artık kendi mutsuzluğumu göze alarak seni daha fazla mutsuz etmemek için gidiyorum

Seni kıracak, üzecek; gidişim belli edecek hiçbir belirti göstermeden
Ellerimi çekiyorum ellerinden
Müsaade isteyip önemli bir işim varmış gibi gidiyorum
Sen son olduğunu bilmeden Ben bile bile sarıyorum seni...

Biliyorum özleyeceğim saçlarının kokusunu Gözlerinin gülümsemesini
Ellerinin sıcaklığını ve “seni seviyorum” deyişini

Bir gün anlarsın sevgili “sevgi yetmiyor”