Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ne zaman Hayati Bey den şiir okusam ' şiir' okuduğumun farkına varırım. Bu aslında çok şey demek.
Estetiği, zerafeti sesi muhteşem.
Kutluyorum efendim.
Dedenoğlu ele yar mı diyorsun?
Ateşten gömleğe zor mu diyorsun?
Gönlünde sana yer var mı diyorsun?
Kargası gülüyor kuşu gülüyor.
Sevgili hocam muhteşem doğa ile beraber dörtlüklerde gülüyor edebi bir eser kalemin eyüreğine sağlık kutlarım sevgi ve saygılarımla
......................
Kimler düşmedi ki aşkından derde.
Yâdlık aramızda demirden perde.
Kırları dolaşıp bastığı yerde.
Toprağı gülüyor taşı gülüyor.
..............................
Çok güzel bir koşma tarzı türkü okudum... yüreğine, ellerine sağlım şair. selam ve saygılarımla birlikte bir dörtlükte benden olsun... beğenilir umarım...
Bir ceylan gezinir ova da düzde
O baharı yaşar, biz kaldık güz de
Umutlar büyüten, aydınlık yüz de
Kurusu gülüyor yaşı gülüyor
Dedenoğlu ele yar mı diyorsun?
Ateşten gömleğe zor mu diyorsun?
Gönlünde sana yer var mı diyorsun?
Kargası gülüyor kuşu gülüyor.
Yüzünüzün ve yüreğinizin her zaman her şekilde gülmesini ve o sevgi içinde her zaman var oomanızı diliyorum.
Çok güzel ve sevgi dolu bir şiir okuttunuz. Saygılar yüreğinize ve tam puanımı bırakıyorum sayfanıza
Kimler düşmedi ki aşkından derde.
Yâdlık aramızda demirden perde.
Kırları dolaşıp bastığı yerde.
Toprağı gülüyor taşı gülüyor.
Dedenoğlu ele yar mı diyorsun?
Ateşten gömleğe zor mu diyorsun?
Gönlünde sana yer var mı diyorsun?
Kargası gülüyor kuşu gülüyor.
Okunması çok akıcı. YÜREĞİNİZE SAĞLIK.
güzel güzelleme..huri gibi birşey olmalı..
(reklam olmasın da..:))
selam ve muhabbetle.
Ellerine sağlık dost, harika olmuş............
Saygılar muhabbetler
Her zaman olduğu gibi yine güzel düşünmüş, mükemmel yazmışsınız. Teşekkürler Dost.
10 puan gönderiyor,yürekten kutluyorum.
Bu gün cananımı çekti de canım.
Girdim bahçesine yüzü gülüyor.
Dökülmüş zülüfü düğmesi yarım.
Uç vermiş goncanın başı gülüyor.
Biri yakıyorsa biride yanar.
Ay doğunca fakir gün doğdu sanar.
Düşün neden gönül hep sana konar.
Dudağı gülüyor dişi gülüyor.
Geceden kınayı yakmış başına.
Dayanmaz bu gönül kor ataşına.
Henüz girmiş on dört, on beş yaşına.
Kirpiği gülüyor kaşı gülüyor.
Kimler düşmedi ki aşkından derde.
Yâdlık aramızda demirden perde.
Kırları dolaşıp bastığı yerde.
Toprağı gülüyor taşı gülüyor.
Dedenoğlu ele yar mı diyorsun?
Ateşten gömleğe zor mu diyorsun?
Gönlünde sana yer var mı diyorsun?
Kargası gülüyor kuşu gülüyor...
HARİKA BİR TÜRKÜNÜN SÖZLERİNİ OKUR GİBİYDİM. HARİKA BİR ŞİİR. TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM ÜSTADIM. SAYGILARIMLA...
herşey var dizelerde,ahenk,akıcılık.......... içine alıp götürüveren dizeler........tebrikler...teşekkürler o kocaman yüreğinize .....
Bu şiir ile ilgili 31 tane yorum bulunmakta