Gülüşünün Doğuşu, Yüzümün Batısına

Ölümcüldür güzel anlar, kısacıktır.

Noktasız, virgülsüz seviyorum seni.
Seni severken kullanmadığım ünlemlerle,
Düz, yalın, sade, katıksız…
Sevmenin yanına başka hiçbir şey eklemeden
Sadece seviyorum! ....

Şu dudaklarından sonra
Yüzüme düşen harf kalabalığı,
Gittikçe kısalaşan cümleler
Üzeri açılan umursamaz harfler
Dekolteli sevdalar…

Söylenilen her söz güneşin rengini soldururken,
Akşamın rengi koyulaşırdı.
Sen baksan, güneş gülerdi yüzüme,
Bir de gülsen.
Gülsen güneş hiç gitmez, akşam olmazdı.

Akşamın koyu rengi hapsolurdu,
Ufuk çizgisinin başladığı yerde,
Bir tek orası koyu kalırdı,
Yıldızlı gecelerde.
Git gide kısalan hayattan
Bir de geceleri çalmak
Tam da yerinde bir davranıştı
Sen gün gibi karşımdayken.

Şu esnek gülümsemen
Nasıl da yayılırdı
Batıdan doğuya
Güneş doğarken, gülüşün batardı
Yüzümün batısına

Duyguların grileştiği bir zamanda,
Gülüşünün orta yerinde başlıyor güzellikler
Şu aşk; artık hesap-kitap işi,
Bütün bunların dışında, sevdiğim zamanları
Hatırlamadan seviyorum ve hesaplamadan.
Tarihi yok sevmenin,
Tıpkı terk edilmek gibi,
Kimse terk edildiği tarihi hatırlamak istemez,
Tarihlere sığdıramadan seviyorum.

Şu namus dedikleri; söylenilen söz kadar sınırlı
Sözlerle anlatamazsın temizliğini
Yüreğini anlatamadığın gibi,
Bir çift gözden ibaret değil namus dedikleri
Ve sevmek,
Ağızlarda sakızken
Ben sevdiğimi söylemekten utanıyorum.
Utançlarım karın içinde kalmış bedenimin yarısı gibi
Belime kadar.

İçtenlik öyle dışarıda kalmış ki,
Aklından bin türlüsü geçerken,
Kimin öpüşleri daha temiz kalır?
Yüreğin papatya tarlasında olsa da
Kaç yazar, kaç yazı olur temizlik üzerine?

İçimde sevinçlerim nereye kayboldu?
Hangi okyanusa aktı gitti?
Hangi denizlerde birleşti sevinçler?
Kimin sevinçleri benimkine sarıldı
Ve neden böyle erken soldu papatyalar
Ve sevinçler…

Ben yine de bir sabah düşlüyorum
Dudağımın kenarında
Gülüşünle uyanacağım sabahları çoğaltıyorum, içimden
Sessizce, saklayarak birazda…
Gülümserken doğan güneşin batmasını diliyorum
Yüzümün batısına
Gülüşünün doğuşundan! ...

Yine ve hep…

(On Yedi Eylül İki Bin On İki 12 00)