Gülüşünü Unuttum Şiiri - Metin Keleş

Baktım herkes herkesi unutmuş
Bitkiler toprağını ağaçlar yaprağını
Bir baba oğlunu unutmuş bir yangında
Bir anne acısını bir zaman…

Önce sesini sonra yüzünü
Günler ve ayları sonra
Gittiğin günden beri
Ben kendimi aşk sesimi
Yağmurları yağmayı
Takvimler mevsimleri unuttu…

Bilirim unutmak plansız bir eylemdir
İnsan yaşadıkça umuda
Ve unutmaya mecburdur
Bazen ak kanatlı bir gökyüzü ve düş
Bazen gamzeli yanakta bir gülüş
Gülüşünü unuttum…

Baktım ki; insan sevmekte vefakâr
Acıda ve sevdada cefakâr
Unutmak da en büyük dahi
Şimdi soruyorum sana
Ya sen;
Sende unuttun mu sahi…