Gülüşünü Kaybeden Adam Şiiri - Erdal Tuna

Gönlünü yağmurda yıkardı kirlendiği vakit
İki gözde biriken bulutların sağanağıydı o…
Duruşu ne kaldı, ne de git
Gider kalırdı tenhasında düşlerinin

Tütünün başka bir şeklini içerdi parmakları arasında
Yanan sigaradan önce tüten dumandı o…
Çok haneli bir kimsesizliğin terk edilmiş katlarında
Duyardı okunduğunu şiirlerinin

Bir parça ışık vursa belki gölgesi de olurdu yanında
Yalnızın en yalın haliydi o…
Çoğalırım sanırdı kırılgan saydamlığında
Hatırlayabilseydi isimlerini gidenlerinin

Artık kırılmayacak bir kalbe sahip tek kişiydi o…
Yine dağıtmak için toplardı parçalarını kalbinin
Ve rahat bırakmaz tırmalardı kulaklarını istemese de
Yankısı kaybettiği gülüşlerinin