Gülüşünden Öperim Şiiri - Reyhan Keskin

Akşamın Sisi düşerken
yorgun omuzlarına,
Sakallarından hüzün akardı geceye
Uyku bilmez mahur gözlerini
kendi canına dayardı.
Hangi limana vururdu yüreği bilinmez.
Durmaz ,hep konuşur...hep konuşurdu...
Bastırırdı içinin  çığlıklarını.
Bendine koyduğu taşların ardına
saklardı  göz yaşlarını .
Belkide bu yüzden çok güzeldi gülüşleri..
O bir güler ,
Taş duvarlar da güller biterdi .
O bir güler ,ağaçlar çiçek açardı.

**

Günü akşam etsem,
akşamı sabah derdi de ,
bir an dursam demezdi.
Bilirdi ,dursa üzerine üzerine gelirdi
yosun tutmuş mezarlıklar.
Sahi ne çok ölü biriktirmişti yüreğinde,
Ne çok hançer izi vardı kalbinde ..
Gördüm,
avuçlarıma bıraktığı kalbini gördüm .
Ne çok yarası vardı saramazdım,
ama her şeye rağmen
çok Güzel gülerdi..

***

O bir gülerdi
Ben yaşamaya sebep bulurdum..
Aksiliği bundan dı ,
Kırıla Kırıla öğrenmişti kırmayı..
Ama bir gülerdi
Bütün kırık parçalarım yerine gelirdi .
Ben içindeki o küçük
çocuğun elini tuttuğumdan beri ,
kakaolu sütlü şekerler  biriktiriyorum cebimde.
Bugün de gülsün istiyorum, yarında .
Çünkü gülmek böyle yakışmaz
bir insana .
"Derdi büyük olanın
gülüşü güzel olurmuş derler "
Mazini silemem belki ama ,
daha acıtmasın isterim .
Elini tutarak teselli edemem belki ama .

Gülüşünden öperim...