Gülüşünde Papatya Saklı

Sen, gülüşünde baharı saklayan kadın
Kara gözlerine nasıl vuruldum
Bir bakışın düştü içime,
Kök saldı kalbimde bir papatya.
Saçlarına papatyadan taç takarken
Yeşerdi umut, sessizlik filiz verdi,
Rüzgar seni dinlerken,
Dünya bir anlığına sustu
Çiçekler güneşe boy verdi
Gün doğarken seni selamlamak için
Papatyalar bile boyun eğdi

Şiire sığdıramam gözlerini,
Bir güne yetmez ki sesin…
Gülüşünde saklı bir iyilik var
Hâlâ çocuk kalır içimdeki umut,
Bir papatya düşer toprağa,
Ve biz yeniden sevmeyi öğreniriz

Gözlerin kara değil artık,
Bir sonsuzluk gibi durur içimde.
Bir bakışın düşse toprağa,
Orada ormanlar başlar büyümeye,
Ve her yaprakta adın yankılanır.
Bilirim, boşuna demedi Özdemir Asaf:
“Gülüşü güzel kadınlar, papatya severmiş.”
Sen her beyaz taç yaprağında baharı saklarsın,
Bir yaprakta “seviyor”,
Bir yaprakta “sevmiyor”
Ama her defasında
Son yaprak umut olur