Gülüşün sobeme köşe kapmaca

Gülüşün sobeme köşe kapmaca

Ah bu Pazar akşamları sırtımda ağır yük
öyle böyle değil yaşamak dediğimiz yük

bir garip anlamsız hayatı ölenedeğin
sürükler dururken ahh bu çileli başımız yine de dik
yalnızlığın dibe vurduğu bu saatlerde
geçmek bilmeyen bu saatlerde derdimiz büyük

akşamın hüznüne bürünüyorken ağaçlar
kuşların gagaları buz tutmuş donuk ve açlar
aşık bir erguvanım ki şimdi
hayalimdeki yıkık bir eve sarılıyorum
ah bu Pazar akşamları sırtımda ağır yük
ne telefonda bir dost sesi ne hatır soran
geçmek bilmeyen zamanda derdimiz büyük
tarih öncesi eski bir kalıntı mıyız ki adımız höyük

yıkık bir eve sarılıyorum hatıralarca
ki aşık bir Erguvan'ım şimdi
çekip eteğimizden yapışkan bir zulüm kader
yine de herşeye karşın başımız dik

yalnızlığın dibe vurduğu bu saatlerde
gülüşün sobeme köşe kapmaca
yıkık bir eve sarılıyorum hatıralarca

Yüksel Nimet Apel

27/Ocak/2015/Salı/Ankara