Gülüşün Önüme Düşsün Şiiri - Hilal Erbo ...

gittin...

bir yaprak dökümü sonrasıydı gidişin

boynunu bükmüştü menekşeler

bir kelebeğin kanatları düşmüştü yere

acıkmadım/susamadım/uyumadım günlerce

anlamsız bakıyordu balkondaki çiçekler

elimi uzatamadım
kalakaldım...

bir uzun hava tınısıydı soluğum

bir hüzzama takılıp düştüm
ağlayamadım...

’bana bırak! ’demiştim sana kaç kez

kaç kez’götürme yüreğimi/bende kalsın! ’
dinlemedin...

sana’gitme! ’diyemedim

’kal! ’desem/çok geçti
sustum...

bir solukta Genç Werther’i okudum ardından

romantik bir sızı düştü gözlerime
ağladım/ağladım/ağladım...

o gün bugün yani gittiğinden beri

ceylanlar uğramaz oldu rüyalarıma

kana kana içemedim bir çeşmenin suyundan

bu nasıl bir yürek yangını

nasıl bir boşluk/cevapsız sorularımdan çoğalan

bir bestenin notalarıydı
avuçlarıma dolan...

gel artık

çıkar beni dört duvarımın kıskacından

gülüşün önüme düşsün

pembe bir aydınlık işledim gergefimde
ört üstüne

sen benim için hala /ulaşılmaz bir düşsün..

Hilal erboyacı