Gülüşün Enkaz Şiiri - Nuh Karaaslan

Şu anda,
Ağız dolusu gülüş evresindesin:
Her şeyde mizah,
Komiklik arayıp bulma;
Bulamazsan da uydurma...

Hiç olmazsa da, öndeki tüm dişlerini
Dudaklarını yana ve kulaklarına doğru hareket ettirerek,
Mevcut gamzeye bir el atıp,
Güneşlenmeye çıkan, o sevimli
minnak kediye benzer, genleştirme çabası...

Sonra gözlerine, ışıltılı yıldızlar düşürme
Düşmezlerse; sapanla taşlayıp düşürme...

Burnu hafif uzatıp ileriye, birden geriye çekerek büzme,
Hızmalı ise de kızmama çalışması!

Bir sorti de kaşların için; alın kaslarını yay gibi gerip birleştirme...

Kirpiklerini kırpıştırma yani;
Müjganlarını barıştırma...

Sakın ola, gözlerini kapatma:
Çünkü, katıla katıla gülüyorsun.

Gülüş evresinin en seçkin enkazı sensin...

Evet, evet aslında en seçkin enkazsın:
Çok sevdin o kadar çok sevdin ki
Kendini sevmez oldun...

Hep onu ve onları düşündün.
Hep ona ve onlara verdin ama hiç almadın...

Kendine bir an dahi vakit ayırmadın.
Mutluluğu onda ve onlarda aradın...
Ama, kendini unuttun; mutsuz kendini,
Yorgun kendini...

Çünkü, çok yordu, çok yordular, çok yoruldun!

Birgün istedin, bir an istedin, bir soluk;
Bir mavi istedin, istemis oldun istedin...

Biraz umut, biraz özgürlük; biraz nefes alma alanı olsaydı dedin...

Çığırdın, çağırdın, bağırdın!
İçine gömdüğün, sessiz çığlıktın!

Duyan olsa, bilen olsa, gören olsa;
Sıcak bir el tutsa, yüreğe dokunan olsa;
Yürekten olsa,
Yalan değil!
Sahte hiç değil!

İçten konuşsa ve hatta içten içe sussa!

İhanet dedin, ihanete geldin...

Vefa dedin, hayırsıza denk!

Viran dedin viraneydin...

İşte böyle en seçkin enkaz sendin...
Sonrası mı?
En güzel taş heykelisin;
Soğuk, donuk ve mat!

M a t e d i l d i n!

Maşallah taş gibisin!
Kendi mezarında!

Y e n i l d i n ...

Nuh Karaaslan