gülüşün…
cennet manzarası gibi
öyle uzaktan bakılacak
ama dokunulmayacak kadar kutsal
ben seni en çok
gülüşünde kaybettim senyorita
çünkü ne zaman gülsen
ben biraz daha sustum içimde
şimdi içimi aydınlatan tek şey
yüzüne vuran o yarım ışık
bir tebessümden kalan
bin geceye yetecek sızı
ve bil ki senyorita
ben seni hep orada bıraktım
gülümserken…
benim içim ağlarken…
Kayıt Tarihi : 5.8.2025 18:08:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!