Gülüşümde Gizlediğim Cenazelerim Var

Herkes güldüğünde mutlu sanıyor insanı… Oysa bazı gülüşler var, mezarlık gibi sessiz. İçinde ne haykırışlar var kimse duymuyor, ne kayıplar var kimse bilmiyor. Her kahkahada bir şeyin üzeri örtülüyor aslında. Kırılmış kalplerin, tutulmamış sözlerin, geri dönmeyecek insanların acısı gizleniyor. “İyiyim” demek ezber oluyor, çünkü “kötüyüm” dediğinde gerçekten dinleyen olmuyor. Anlatmak boş geliyor artık, çünkü en çok güvendiklerin anlamıyor seni. Bir bakışınla yardım istemek istiyorsun ama kimse görmüyor. Sadece geçiyorlar yanından, yüzüne bakıp “ne güzel gülümsüyorsun” diyorlar. Kimse bilmiyor o gülüşün kaç gece uykusuzluktan, kaç sabah uyanmak istememekten geldiğini. Gülüyorsun çünkü ağlamak lüks gibi geliyor artık. Çünkü herkes güçlü kalmanı bekliyor senden, sen yıkıldığını bile bile ayakta duruyorsun. Ve içinde, sessizce cenazelerini taşıyorsun… Sana ait olmayan mezarlarda, kendini defnettiğini kimse anlamıyor.