Gülüşü Kâinat Şiiri - Gürhan Kurukaya

Sevgiyle kuruldu bu fâni dünya.
Sevgi gördü evlat, analık bu ya...
Öldü, yandı, kavruldu şefkatinden...
Sevgi ana demek, yalvarmak Hû'ya..

Ana toprak demek, toprak da ana.
Sızlar derinden yürek, yana yana.
Kızıl kordur hasretle yanan, dostlar...
Bir yudum su verin yanan bağrıma.

Bir sürgünüm gönlümdeki kır çöle.
Bir an için görsem yüzünü anne.
Duyurmam feryadım nâdana, ele..
Bir kerecik öpsem gözünü anne.

Ellerini uzat tut ellerimi.
Hasret ile sarıl boynuma anne.
Bilirdin daima emellerimi.
Bir acı saplandı koynuma anne.

Gülüşün kâinat, bakışın kamer.
Şefkatin gönlümü inşirah eder.
Çağlar ötesinden belli ki ferman...
Ne çabuk ayrıldık, böyleymiş kader!

Bu nasıl firâktır, var mı teselli?
Ağardı saçlarım, akıbet belli!
Bir acı kuşatır tüm benliğimi.
Sol böğrüm derinden yandı temelli.

Göç eylemiş kalbimdeki her hane.
Hasret, kurşun gibi, saplı böğrüme.
Vatan oldu rüyalar bana anne.
Hüzün sürgün olmuş yaslı gönlüme.

Bir şey elden gelmez, tek işim dua.
Böyle emreylemiş ol Bâri Hûda.
Bir masaldı sanki yaşadıklarım!
Kaldım ıssız çölde anadan cüda!..

Çizer yek tualde bizi bir Ressam.
Bildirir muştuyu, Kur'an'da En'am.
Bekle ötelerde duayla anam!..
Firdevs'te Kevser'i içmektir recâm.