Gülüşlerine Yatır Beni Kırık Kanadım

sevmeyi bilmeyenlere kapalıyım

kimliğimin önünde durur kimliksizliğim
beni kahbece vurur sensizliğim
ırmak olur gözlerim
dikat edin çocuklar
günlerin ortasından yürür hüzünlerim

her zaman karşıma çıkan
ve gülüşlerimi yırtan
ah benim kimsesizliğim
nice fırtınaları yutan
bir dokunuşta okyanusları kurutan
derin sessizliğim
beni günlerin çarkında öğüten sensizliğim
vay benim mutlulukta zavallı öksüzlüğüm
kaç kere dinlemediğim
ve kırdığım oldu onu
içimdeki çocuktur tek suçsuzluğum

hayat sahnesinde yalnızları oynadığımız anda bile
ben ne kadar ben olabildim
sen ne kadar sen oldun
sende benim gibi kimsesizliğinde soldun

gülüşlerimi yırtan sensizliğim

çocukların acısından
acısından memleketin ve güzelliklerin
kendimi yaşamaya bi türlü çıkamadım
hangi ana yüreğini avuçlasa ben kanadım
gülüşlerine yatır beni kırık kanadım

beni mutluluğa götürecekler geçtide ben mi ıskaladım
acıların durağında çakılı kaldım
mutluluğun biletini
buğulu bakışlarından aldım

yüreğimizin arkasından gidecek kadar cesur olmalıyız
içimizde yığınla kül
isterim ki hiç olmasa sen gül
gülüşlerin beyaz gül

yıkılan berlin duvarları gibi
yüreğinin önüne dikme kendini
kimsesizliğimin kimsesi ol
beni de kimsesizliğinin kimsesi gör
sönsün içimizdeki kor

ekmişim sevgi tarlası yüreğime sevdanı
benim
üzüm karası gözlerinde ateşböceği gibi ilerliyen
yokluğunda aşkını terliyen

ne haldeyim bir bilsen
kendimi çoraklarına vurdum hasretin
yüreğimde sen
alnımda çıplak resmi memleketin

canın sağolsun
istersen bir kalem çek üstüme
gülüşlerimi yırtsa da sensizliğim
ben sevdimmi bir ömür taşırım sevadmı