Gülüşlerine Hüzün Bulaşmış

iklimlerin birbirine karışmış belli değil
Yalnızlığın gözlerinin içinde bir fener gibi yanıyor
Gözlerin sanki tüm gerçekleri saklıyor
Çiçeklerin büyümemiş
Aksine kurumaya yüz tutmuş
Gülüşlerine hüzün bulaşmış
Kokusu artık daha iyi geliyor
Akşamın kokusu gibi
Biliyorum yağmuru özlüyorsun
Ve bahara hoşgeldin demiyorsun
Yalnızsın
Belli; dudakların artık daha kuru ve çatlak
Çünkü önemsemiyorsun kendini
Aynaları cebinde taşımıyorsun
Gülüşlerine hüzün bulaşmış
Kokusu etrafa daha çok yayılıyor
Gözlerinin altındaki mor halka seni ele veriyor
Ben burdayım işte hüzünüm, diyor sanki
Saçların o kadar dağınık ki aynalar sana küsmüş
Tüm iklimlerin hüzün olmuş
Sanki dünya durmuş
Başını kaldır ve ellerini aç seni yaratana
Sarıl tüm sana el tutanlara
Ve zamanı gelince çıkar at suratından şu hüznü
Bugün kendin için bir dilek tut yarına.