Gülüş Şiiri - Hatice Atak

Gülüyordum karanlığa, soğuğa
Aldırmıyordum hiçbir şeye.
Kan ağlarken bile yüreğim
Yüzümden gülüşüm eksik etmiyordum.
Ne zaman mutluydu insan?
Ölüm gelmeden mi?
Geldikten sonra mı?
Ölüm ve yaşam
Aynada tersini gören
Bir adam gibi!
Gülmek önemliydi
Ölürken de, yaşarken de.
Bir gülüşü vardır insanın
Söze ne hacet!
Bir amca gülüşüyle “Eyvallah” çeker
Bir kadın gülüşüyle
Rabb’ine şükür eder.
Bir çocuk gülüşüyle
Geleceğe ümit verir.
Ve bir adam!
Bir gülüşüyle dünyayı ayaklarına serer.
Yüreğimi patlatıp ağlarken de,
Çaresizliğimde ve ümitsizliğimde
Eksik etmem gülüşümü ben
Hiç yüzümden!