Gülüş Şiiri - Mustafa Kemal ŞEN

Durun bir dakka diye seslendim arkalarından Eylül
Yalnız duvarlar duydu sesimi
İnsan duvarlardan utanır mı Eylül
Ben utandım… başımı kaldırıp bakamadım
Gülüştüklerini duydum, acıdıklarını gördüm
Ne bakıyorsunuz, diyemedim,
Taş bakmıştı, can bakmamıştı Eylül!

Ne mi yapmalı,
Bir şey yapmalı Eylül,
Bir şey yapmalı, bir şey…

Bir şeyler gizlediğimi düşünüyorsun Eylül
Hal bu ki ben göz yaşları ile konuşan adamım
Seninle konuşmama izin vermiyorlar
Ne desem zaten soru işareti
Anla içimden geçenleri, anla Eylül
Ne yapsam da, her konuştuğum eksik kalacak
İnsan hep mi söylenemeyen sözleri ile yaşar
İnsan hep mi provalardan ibaret kalır, söyleyecekleri…

Ne zaman içten gülecek olsam,
İçimi bir hüzün kaplıyor, yüzüm asılıyor Eylül
Gülüşlerim tıkanıyor yüzümde,
Gülenlerden nefret ediyorum artık Eylül,
Sanki her gülen bana inat, sanki her gülüş…
Sen nasıl bir acıdır bilir misin Eylül, nasıl bir acıdır gülememek
Ve Eylül hülasa;
Gülme yeteneğim kayıp, yalnız bende hükümlüdür!

Ne mi yapmalı,
Bir şey yapmalı Eylül,
Bir şey yapmalı, bir şey…
…

Bana seni soran olmadı hiç Eylül
Beni sana soran oldu mu?
Kim nerden bilsin bir kalbin iki beynin içinde ne yattığını
Her sana baktığımda bir hediye bıraktım
Sen her bana baktığında, benden beni alıp götürdün
Geriye neyim kaldıysa Eylül, bugün
Onu da al unutmadan
Elimde olmayanı vereceğim, sana bir gün

Eylül, ırmakları hep kendine mi akıtırsın,
Hep böyle can yakar ve hep mi böyle takınırsın
Ne zamana kadar Eylül
Ne zamana kadar?
Irmaklar sana dökülür ve sende doğar
Bir yudum suyun fakiri sensiz ne yapar
Acının delisi
Sensizliğin Efendisi
Sevgiye hasret
Beni böyle kabul et…

Ne mi yapmalı,
Bir şey yapmalı Eylül,
Bir şey yapmalı, bir şey…