Gülünün Solduğu Akşam...

Tam da günü yani
Baharın…zerdaliler çiçek açmış
Karıncalar tozlu yolarda
Alınlarında o ağır vebal
Çalışma tutkusu
Ekmek tutkusu
Emek tutkusu

Bütün ağırlığınca yaşam coşkuları içimizde
Zincirler
Ve prangaların
Ayaklarımızda
Ve kollarımızda bıraktığı sızılar

Ve yarım bağlanmış bir postal
Ve parkası direncimizin
Ve karlı yolları Gemereğin
Ve kara çocuk
Ve beyaz çocuk
Düşende yola
Dirençlerimiz, ayaklanır peşlerine
Gül peşinde
Akşam peşinde

Ve o gökyüzü
Ve yıldızlar
Karın üstünde parlayan yıldızlar
Ve son sigara içimlik yaşam
Dumanında arkadaş ağrısı
Ve özlemler
Ve hasretten bunalan prangalar
Ve bir ayrılık türküsü
Ve karanlığı yırtan çocuk gülüşü
Ve sonlanış…ama anam avradım olsun ki yeniden diriliş…

Sehpalar
Utanç sehpaları
Kanayan
Ağlayan
Utanan urganlar
Yüzsüz urganlar
Ve uçlarında ölüme meydan okuyanlar
Solan gül
Karanlığa dem tutan
Beyaz güvercin
Ve onların o sıvazlanan naraları
Ve tükeniş kimine göre
Kimine göre başlangıcı direncin
Ve yaralayan
Ve kanayan
Ve ağlatan
Ve iki ürkek göz
Ve dışarıda ve içerde
Ve yanı başlarında iki göz
Ve yürek yangını bir adam
Ve adam ki ne adam
Tarihe kafa tutan
Yazan
Ama onurlu yazan
Doğmamış çocuklara, yarınları yazan
Kanayan
Ağlayan…

Tam da o gün yani
Mayısın altısı
Mayısın güllerine
Kavuşabilmek adına
Yüreğimizden kazıyıp kendini
Çekip gitti…
Huzurlu... Onurlu…

Ama kanayan yüzünü
Ama yarasını gülünün
Bıraktıda gitti...
Ve kanattı bizi usta
Hemde, gülünün solduğu bu son akşamda…

Erdal Öz'e saygılarımla....