Gülünç zamanlar Şiiri - Mehmet Çoban

Artık pek fazla yeşil kalmadı
Islak yollarda çamurlar vardı
Güneşin önü bulutlandı
Gece yıldızlar sayılmadı
Bir kuru soğuk geceyi sardı
Islık sesiyle havaya dolaştı
Kapılarda kediler miyavladı
Köpekler sabaha havladı

Ne yazacağım diyen biri vardı
Mısralar arasında dolaşırdı
Eski ilhamlarını boşlukta aradı
İlham çok mu çok uzaklardaydı

Siyasetin kafaları dumur ettiği zamanda
Günübirlik aşkların ortalığı sardığı çağda
Dostluk, sevgi, saygı dillerde dolaşırdı
Hâlbuki bireyin çıkarları günde Tanrı’ydı

Kafamı pencereden dışarıya uzattım
Pis, kömür kokulu havadan tattım
Evin içerisi daha güzeldi
Televizyon karşısında zaman özeldi

Eskiyen yıllarını kutlayan insan
Ömürden bir yaş daha bitirince alkışlanan
Her geçen zaman için hayıflanmayan
Nice insan vardı, çelişkiye sarıp sarmalanan

Çareyi gecenin sessizliğinde gelecekte aradım
Geçmişle uğraşmak kolaydı, anılarda sakladım
Gelecek aşinası olduğum yalan hayallerle güzeldi
Kendimi kandırdığım düşlerim çok çok özeldi

Bir “delinin hatıra defteri” özgürlüğünde
Düşler kurmalıydım karanlığın körlüğünde
Ama yoktu, kutsal düşlerimi süsleyecek ilham
Kelimeler, heceler arasında kayboluyordu zaman

Eskiden olsaydı, kalemi kırdım derdim
Kalem yok ki şimdi, klavyeyleydi derdim
Bilgisayar ekranında yazdıklarımı okurken
Gülünç zamanlar el sallıyordu çevremden

Bir zamanlar ne güzel şeyler yazardım
Kızıl güneş altındaydı yangınlarım
Soğuk suya hasret seraplarım
Günü birlik, anlık hesaplarım
Dökülürdü hançeremden hayatıma
O zamanlar inanırdım hep bahtıma
Bahtım lekelenmeden kirli hayallerimle
Çıkardım güneşin ötesindeki ülkelere

Ay mavisinde yeryüzünü seyrederdim
Gök karasında düşünürken gülerdim
Kuru topraklarda sıcakları özlerdim
Sularda kayboldum, bahtıma erdim

22.12.2010 - İzmir