Gülünç Hakikatler Şiiri - Hasan Özçelik 2

Doğal der; eser, gürleriz,
Kaya marka domat yeriz,
Al kabağa ‘Karpuz’ deriz,
Hıyar’a bakıp güleriz.

Ottan yaptılar çiğ köfte,
Sentetik gıdalar rafta,
Alır yeriz yıl, ay, hafta,
Tarlaya bakıp güleriz.

Ovalarda kurduk şehir,
Yaz yağmuru yaptı nehir,
Şu hale bak Deli Bekir(!),
Hem ağlar da hem güleriz.

Köyler oldu büyük şehir,
Ne toprak kaldı, ne ahır,
Yetmiyor göl, baraj, nehir,
Hazır su içer, güleriz.

İnsanlık var, insancık var,
Kimi kaçkın, azgın bir har,
Bunlar için var olmuş nar,
Nursuz yüzlere güleriz.

Yüzler boya, kaşlar yoluk,
Gözler lensli, her şey garip,
Bir de endamını görüp,
Edep der bakmaz, güleriz.

Akıl yoksa başta akıl,
Sal dereye olsun çakıl,
Kitap dolu, bilgi nakil,
Âlime bakıp güleriz.

Cadde, sokaklar yabancı,
Burası neresi hancı(!),
Bakkal amca, kasap, yüncü,
By by Türkçe der, güleriz.

Varyemez bir İbiş vardı,
Hayır yapmaz, eli dardı,
Hayat bitti, bu kadardı,
Kabrine bakıp güleriz.

Bir adam var, adı Obur,
Düşünmez dünyayı öbür,
Helal, haram etmez fikir!,
Haline bakıp güleriz.

Sırtımda var eski hırka,
Almış idim otuz, kırka,
Şimdi alamam binkırka,
Cüzdana bakıp güleriz.

Gamsız beyin beyni boştur,
Maaş gani, geçim hoştur,
Halkı bilen mebus kaçtır,
Koltuğa bakıp güleriz.

Dertli Hasan(!) ne söylesin,
Bu milletin bir ferdisin,
Geminin kaptanı sensin,
‘Bana ne’ dersen güleriz.