Gülünç Şiiri - Mestan Atcalıoğlu

GÜLÜNÇ

O kadar çok gülüyor ki bulutlar,
İster istemez dertlerini,
Burun çekmelerini, merak ettiriyor.
Gökyüzünde şekilden şekle girmeleri,
Başka canlıları anımsatıyor.
Sanki bazı insanların bir bulutu,
Veya her bulutun,
Bir insanı var gibi.
Evet, ummasal, sanmasal.
Bakılınca;
Gam mı olur, bu bulutta.
Muhabbet dizilmelerinin arasında.
Düşünmeye çalışınca anlamak,
Anlamak içinse, çalışmak gerekmiyor.
Düşerken her damla,
Kendini,
Karşıyı, karşılayanını, bakanını yansıtıyor.
Kesmiyor, beyazı ayrıştırıyor.
Kim inanır boş olduğuna,
Emülsiyon düşler taşıdığına.
İnananlar, yani boş olduğuna,
Buhar kümesi yer kürenin.
Bu kurgu bilimi,
Kayıt dışı bırakıyor, bulgular, bulutlar.
Bilim sadece, metre kare hesabı.
Bağdaş kurup, saymıyor bile.
Hoş, saysa ne olur;
Sayılan, saymanını,
Saymadıktan sonra.

17.07.2004