Gülün Kalbinde Şiiri - Hatem Çetinkaya

Gülü bir sevgili gibi kabul ettim bu gece,
Kırmızı bir sır gibi açtı avuçlarımda,
Yalnızlığımın kokusunu emziriyordu yapraklarından,
Suskun, biraz mahzun, biraz da nazlı.

Konuşur gibi eğildi göğsüme,
Dikenlerinden bir ağıt sızdı sessizce,
"Sevmek" dedi, "kanatır biraz..."
Sanki eski bir masaldan kaçmış bir cümle gibi.

Çocukluğumdan kalma bir oyuncak kadar kırılgandı,
Üzerine üflesem savrulacak,
Ama ben onu usulca öptüm gözlerimle,
Yüzümü yakacak kadar taze bir acıyla.

Geceyi odama topladım,
Gülün kokusu kadar hüzünlüydü zaman,
İçimde bin kere unuttuğum kadın,
Bir kere daha hatırlandı yaprakların kıvrımlarında.

Ona "gitme" diyemedim,
Çünkü gül de koparılınca ölüyordu biraz,
Sevmek işte böyle bir şeydi belki,
Hem tutmak, hem kaybetmek aynı anda.

Sabaha kadar ellerimde uyudu,
İçimdeki unutulmuş aşk gibi,
Kırmızı bir harf,
İsminin başında...

Gülü bir sevgili gibi kabul ettim bu gece,
Ve anladım ki,
Bazı aşklar solmadan da ölüyor...