Gülün Hüznü Şiiri - Hatem Çetinkaya

Kırık bir zaman diliminde,
üşümüş bir gülün kendini bıraktığı yerde
bir çocukluk hatırası buldum.
Ellerinde kanlı sakızlar,
dizlerinde mor lekeler...
Adını sordum,
suskunluğundan sen aktın.

Sen, ulaşılmaz bir yaz yağmuru,
uykunun en siyah perdesi...
Kendini hep biraz eksilterek çoğalan
bir hüzündün bende.
Gözlerimi sana sürsem,
karanlık olurdu dünyanın rengi.
Dudaklarımı adının kenarına sürsem,
bir gül yaprağı daha düşerdi kalbimden.

Bir gül sevdim ben,
solarken daha güzel kokan,
kokusuyla eriyen...
Tenha bir vitrinde unutulmuş
bir porselen bebek gibi.
İçinde yalnızlıkla doldurulmuş
bir çay fincanı kadar sessiz.

Geceleri çığlık atıyor duvarlar,
senin sessizliğinle...
Kavuşamadığım her şeyin özetisin.
Ulaşılmayan bir aşk,
biraz soluk, biraz çocuk,
ama en çok da hiç

Beni hâlâ aynı yerde unut,
sana hiç dokunmamış bir kadın gibi...
Belki bir gün,
aynı kokuda kayboluruz.