Gülün Şiiri - Mahmut Karahan

Gülümseriz
Ölüme meydan okuruz
Alsın beni en güzel sarı
Ağaçlar arasında yürüyeyim yalnız
Çıtlıklar gömer beni
Gölge diplerinde
Bildiğim tek şey sessizlik
Yaprak saklanır rüzgardan
Yeşilden
Agaçlar uyur yanımda
Ölen her insan
Habersiz bir birinden
Geceye assam da umudu
Gözlerimin bebegi
Domuz gibi
Dudaklarım mosmor
Ellerim ayaklarım
Tırnaklarım mosmor
Ölenler gülümsüyor
kimsesizliği
Ölüm şimdi bir kız çocuğu
Acıya gülümsüyor
Bunca sütsüzlerin
Umudunu taşıyor yanında
Ve her gün doğumunda
Kim ayırt edebilir maviyi
gene gelsin
gene güleriz ölüme
Gülümseriz
Bir adım daha çıkar ölüm
ölüm korkusu
sonra bir yerde
Hacivat karagöz
olur ellerimizde
Gülersiniz
Gülün
Ölüm hiç yakışmıyor
Kara gözlerimize
Sonra ürperirsiniz gülüm semize
Haqinginiz gülümseyerek gittiniz ölüme
Eksildiniz mi
Kimin ömrü kısa
Dut agacı diktik kuşlar aç
ölüm umrum damı