Gülümün Solduğu Gece Şiiri - Selami Utkan

Bir gül açmıştı gönül bahçeme,
Uzun zarif boyu, al al yaprakları,
Hayrandım yemyeşil gözlerine,
Mağrur mağrur bakardı gökyüzüne.
Her sabah tebessüm ederdi bana,
Gülünce gözleri parlardı,
Güneş vurdu mu yapraklarına,
Sarı, kırmızı renkler inerdi gerdanına,
Sevinçten coşardı sesimi duyunca,
Çiçekler ona sultanım derdi.
Bir bahar günü bahçeme gelince ansızın,
Yeniden doğmuş gibiydim bu yazın,
Bir deniz meltemiyle gelmişti hayatıma,
Yeni bir bahar getirmişti dünyama,
Güzelliğiyle can katmıştı sevdama.

Hep böyle devam eder sanmıştım,
Ama feleğin acımasız öfkesi
Gülümü erken savurdu uzaklara,
Belki de rüzgar uçurdu başka limanlara.
Tarih 13 Nisan 2008'di,
Serin bir pazar gecesiydi,
Her şey olduğu gibiydi,
Devam ediyordu sevgi çemberi,
Beni mutlu gidiyordu buluştuğumuzdan beri.
Ama aniden çöktü omuzlarıma bir ağırlık
Bir hüzün yavaş yavaş içimi yakıyordu.
Gülüm kopmak istiyordu gönül bahçemden,
Bu gece başımı alıp gitmeliyim diyordu.
Bu gece son gecemiz diye ağlıyordu,
Bunu söylerken masum masum yüzüme bakıyordu.

O an konuşamaz olmuştum, adeta donmuştum.
Dudaklarım, parmaklarım titriyordu.
Soğuk bir korku sarmıştı vücudumu,
Yavaş yavaş kaybediyordum umudumu.
Nereye baksam acı bir çığlık,
Ne yapsam da artıyordu üstümdeki ağırlık,
Yine de el ele geçiyorduk loş sokaklardan,
Hiç bırakmak istemiyordu ellerimi,
Bir an bile kaçırmıyordu benden gözlerini,
Bazen tutkuyla öpüyordu yanaklarımı,
Bedenime sıkı sıkı sarıyordu kollarını,
Bazen dokunuyordu yüzüme dudaklarıma.
Hiç bitmesin diyordum bu gece,
Biterse gece, nasıl bulacaktım sabahı,
Şunu iyi biliyordum; koptuğumuz an
Saracaktı bedenimi bir cehennem ateşi,
Sonsuza dek sönecekti hayatımın güneşi,
Acaba başka bir diyarda doğacak mıydı?
Bilmem…

Ama bana can veren gülüm
O gece ansızın kopmuştu yüreğimden,
Gökyüzüne uçmuştu avuçlarımın içinden.
Son bakışları ok gibi saplanmıştı bedenime,
Son sözleri ateş gibi düşmüştü zihnime.
O an kendisinden geriye kalan
Sarı solgun bedeni, sönen yeşil gözleri,
Ve yüreğimde giderek büyüyen acı bir çığlık,
Zaman ilerledikçe artmıştı üstümdeki ağırlık.
O gece ansızın solmuştu hayat gülüm,
Karanlığın içinde kaybolmuştu sümbülüm.
Bir başka mevsimde tekrar açar mıydı?
Bilmem…
Ama beni bırakıp gitmişti içimdeki acıyla,
Yüreğimi sürekli yakan o büyük sevdayla…

15.04.2008 Salı

SELAMİ UTKAN