Seninle yeni bir hayata başlayacağım demiştin. Küçük bir sahil kasabasında... Bahçe içersinde, ağaçlar arasında tek odalı evde. Sebze, meyve çiçek yetiştirir, huzur içinde yaşarız. Beni beklersin günbatımında her akşam iş dönüşü.”koşarak gelirim sıcacık yuvamıza” demiştin. Yeni dostlar, arkadaşlar edinirsin. Balık tutarsın: pek sevmezsin ama derken bilmezdim ki bunların hayal ötesine geçemeyeceğini!
Umuttu işte,”Şiir yazarsın, hatırında kalmış anıları dökersin satırlara. Sana getirdiğim kitapları okursun. Bana kışlık kazak örersin, hani çok eskiden ördüğün gibi. Bordo kırçıllı. Benim varlığıma da alışmaya çalışırsın” derken, bahçe içersindeki o küçük evde seninle hayata yeniden merhaba diyecektim. Öyle olacağına kendimi de inandırmıştım hani! Yaşantımın birçok döneminde hep sıfırdan başladım hayata. Bir kez daha başlamak fark etmezdi. Oysa bizim kaderimizde birliktelik hiç ama hiç yazılmamıştı ki! Nereden bilebilirdik. Hangi akşam iş dönüşü gelebilecektin, onca yıl varken bizi ayıran, onca zaman geçmişken ayrılığımızın üzerinden...
Hep bir gün... Diyerek yıllar geçti, geçiyor da.
Sen çocukluktan gençliğe geçişteki ilk aşktın, ilk yürek kırpıntısı, ilk sımsıkı sarılış, ilk öpüş... Ve en acısıda ilk ve en büyük ayrılık.
Bu dünya ya gelişimiz şanssız başlamıştı ikimizin de. Kaderin bir oraya bir buraya atacağından habersizdik o yıllarda. Zaman geldi geçti bir su gibi akarak. Okudum, işe girdim. Evlendim, iyi bir evlat yetiştirdim. Yaşantımdan gelip geçen dostların vefasızlığı, yılların yorgunluğu omuzlarıma biniverdi bu ilerlemiş yaşımda.
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
