Gülümsüyordu Kadife Kale Şiiri - Aşır Tunca

Tilki postuna bürünmüş rayları, köprüleri, bekliyordu askerler.
Cepheye taşıyacaktı, Mehmet’çiği mangal kömürüyle çalışan
Kara vagonlu kara trenler.
Kılıktan kılığa giriyordu.
Tilki postundaki nöbet tutan erler.
Sessiz suskun sakindi,
Ağustos sıcağında uykusuz geceler.
Susuyordu gök yüzünde parıldayan yıldızlar
Bir kumandan vardı olayları izleyen.
Çakmak gibi mavi, mavi gözleri
Koca tepeden seyrederken düşman zulmünü
Ansızın takıldı, dürbününe uzaktaki dereler
Esaret altında inim, inim inliyordu anneler
Düşman pençesinde eziliyor ihtiyar dedeler, nineler,
Kızanlar, kızlar, gencecik, tazecik gelinler.
Bekler miydi hiç Mustafa Kemaller.

Birden şimşekler çakıverdi mavi gözleri
Ak denizin mavisine dönmüştü yüzleri
Bir an dalgın, dalgın düşünüp kaldı
Geliverdi annesi, bacısı aklına
Biniverdi hemen ayakları ak sekili atına
Çevirdi yönünü, yüzünü batıya,
Son emrini veriyordu sanki orduya

Bütün Türk Ordularına:
“Ordular ilk hedefiniz Ak denizdir ileri…! “
Ok yaydan fırlayıp çıkmıştı bir kere,
Kılıçlar girmiyordu kınına
Sakarya’dan, Afyon’dan, Akşehir’den
Eskişehir, Kütahya, Dumlupınar, Kocatepe’den
Kasırgalar kopuyordu nal seslerinden
Dile gelmiş konuşuyordu sanki zeytinli dağlar
Gediz boylarında üzümlü bağlar
Başkumandan Mustafa Kemalle..

Coşturuyordu Allah, Allah nidaları
Kahramanca savaşan, kahraman orduları
Dağlar, taşlar, dereler geçildi birer, birer
Harman oluyordu Manisa da Sultaniye üzümler
Bel kahvede bir mola kahveleri içildi.
Dokuz eylülde ordular İzmir’e girmişti
Çırpınıyordu körfez can derdiyle
Artık gülümsüyordu ağlayan Kadifekale
Sabuncubeli Bel kahveden Körfezi seyir eden,
Mustafa Kemal ATATÜRK’E! ..