Gülümsün Güzel Şiiri - Münzevî Muhayyelât

ser versem yoluna serim sefildir
hüznüme ay ile güneş kefildir
ya öldür aşkınla ya sırrın bildir
benim adım senle bilinsin güzel

içime isyanı dolduran sensin
saçımı başımı yolduran sensin
ah diyene vurup öldüren sensin
yine de başımda yelimsin güzel

bilmezdim garezi ithamı kini
aşk ilm ise sendin aynel yakini
çıldırttın ben gibi mazlum sakini
tufanına beni salansın güzel

ölüm var hem sana hem de bana yar
var ise bu dünya tek seninle var
ya öldür derdinle ya yaramı sar
elestten hisseme kalansın güzel

ol yezdan aşkına eyleme güzel
ben susayım sen de söyleme güzel
sözden geç gel biraz eyleme güzel
vuslattan yana hep yalansın güzel

ömrüme zulmettin aklıma kıydın
ben yanarken narda sen ferah mıydın
zikrime şirk dedin ve küffar saydın
cehennemim oldun külhansın güzel

ustam bize keko dedi sayende
gerçi o sayılır benim payem de
sana bir şey demek asıl gayem de
perdenin ardında kalansın güzel

tezgaha düşürdü beni binboğa
biraz soldan vurdu olmadı sağa
bağcıyı dövdürdün kıydın bu bağa
galiba sen şeytan filansın güzel

hele bir yol bana yüzün çevir yar
bak ustam neler der ey müzevir yar
sevda pazarında ben kelepir yar
sarmadın ya beni yalansın güzel

içime bakma sen perdem kapalı
sözüm kof dilim lal yaptın yapalı
terkedip niyazı sana tapalı
ateşi tenimde kalansın güzel

ustam sözü hitam ettirmeseydi
diyecektim daha çamdı meşeydi
senden evvel ömrüm hep pür neşeydi
ahirimi yasa salansın güzel

m.M..