Gülümsesin ve Kimseler Bilmesin

ne kadar uzak dinlenen masa
yanıbaşında
bir insan yüzü gibi duran
çatlak vazo
örtüsü sıyrılmış duvarlar
çıplak ve çırılçıplak
koltukların kenarını kavramış
senin ellerini andıran ellerin

odanda gözlerine giren
güneş sıcaklığı
dizlerine kadar uzanmış
yaslamış başını
derin saçlarını siyahlaştırıp
uzak dudaklarıyla seni kucaklayarak
ve ellerini alarak
arasına ellerinin

böyle bir şey yaşamadın sen
bulutun senin üstüne
yaslanması bu
kesilen ağacın
damarlarından akan su, keskin
yere inildeyerek düşen ses
yana eğilen gökyüzü
senden koparılan nem
çatırdayarak
kırılarak kendi gövdende
sakin bir suya yüzmeye gider gibi
duran ayak izlerin

sigaran çoktan ıslanmış

- düş yatağından usulca
hissetmesin yastığın
gün ışığı her zamanki sen sandığı
yere gelsin
ve uzat elini karanlığa
yatağın altındaki
orada saklanan çocuğa-

gülümsesin
ve kimseler bilmesin