Gülümsemiştik Şiiri - Gözde Hatiboğlu

Gülümsemiştim.
Diyebilirsin ki kaygıdan, aşktan ya da o anda tüm yaşantıların gözümün önünden geçiyor olmasından.
Sakince gülümsemiştim.
Sonra bir el sıkışmasıydı dokunuşun, gerisini düşünmemiştim.
Sadece gülümsemiştim.
Yakınımdaydın.
Bildik bir kokun vardı, alev aldı alacak sandım arzular.
Fersah fersah mesafeden bakmıştım sonra sana.
Yakınlığın kaygıya fazla sırt dayamıştı, uzaklaşmıştım.
Az’dın o gece.
Sanki rüyaların sonunda uyanılan bir uyku gibi tamamlanmamıştın.
Gözlerin çoktu ama.
Görmüştün bendeki seni, duymuştun belki kalp sesimi.
Düşünmüştüm bir an; a’dan z’ye kadar varır mıydık, tamamlanır mıydık.
Aramızda kimse kalmadı sonra.
Çok uzak yollar vardı ama, yıllar vardı belki sana kadar gelen.
Bu sefer derin bir nefes almıştım çünkü ikinci karşılaşmadaydık.
Planlıydı, coşkuluydu, merak doluydu.
Keşfedilmemiş bir duyguydun bende, ateş böceği gibi ışığından kaçmadan, yakın uzak bir mesafede duruyordum öylece.
Gülümsemiştin sende. Hiç söylenmemiş sözler gibiydi gülüşün.
Vaat doluydu ya da yarın yoktu. An vardı sadece sen gülümsediğinde.
Sonrası aydınlık bir sabahtı.
Senin ve benim gibiydi duygular, nasıl davranacaklar, biraz şaşkındılar.
Gülümsemiştik sadece ve sakince.
Bir sıfat lazımdı bana.
Kimseye diyemediğim gibi, adına en çok ne yakışır bilemediğim gibi.
Sana sevgili mi demeliydi.
Bir adım ötedeydi kelimeler ama sustum.
Önce sen söyle istedim, çünkü ben zaten arkandan gelirim.

8.Nisan.2013