Gülümsemeler... Şiiri - Tuncay Aytaç

Kancık gülümsemeler diyarından kaçtım.
Ardıma bakmadan hemde.
Bir hüzün testisi kalmış elimde, yüzümü yıkadığım.
Bir de bir tadımlık gülümsemelerim, dudaklarımda hissettiğim.
İçimde derin boşluklar, düşüyorum, düşüyorum
Yalnızlıktan medet uman korkak yüzüm.
Alaz bir renge bürünüyor her yer, gecenin bir vakti.

Sonra aşıyorum içimdeki boşluğu, hoş bir veda bırakarak ardımda.
Ateşe veriyorum geceyi, gece yanıyor ben gülümsüyorum.
Hep kendine acıma modu, hep ayrılık dilimde.
Böylemi gideceğim ki, en son güne.
Kaburgaları kırılıp yol kenarına atılmış duygular var iç sesim ağlamaklı.
Ahmakça, bir savruluş işte, sonbahar etkisi, kuru yaprak modunda.
Sevgi nümayişleri yapmak istiyor gönlüm, saat kadranı hiçliğe beş kalanın modunda.

Aslında en büyük darbeyi severken almıştım.
Sevgi dudaklarımda tad, ben ortada kalmıştım.
Çok statikocu biriymişim meğer, tüm değisimler üzerimden silindir gibi geçiyor.
Sevgi çarpanlarına bölüyorum kendimi, tekrar topluyorum sonra kendimi çıkarıyorum.
Bir türlü hesap tutmuyor.
Tüm sayısal değerleri üzerime alınıyorum.
Hepsinde bir yanılgı, hep bir hesap hatası.
Sonra kendime soruyorum değerin nedir.

Tamamen sıfıra çıkıyor tüm hesaplamalar.
Sıfırda karar kılıyorum, statikocu olduğumu anlayıp, kapıyı dünyaya kapatıyorum.
Oysa ben, dirhem dirhem koymuştum hayatı omuzlarıma.
O yüzden hayat ağır gelmiyordu.
Anladım ki, beni, avutuyordu.
Sonra yine kaçtığım yere geri dönüyordum.
Kancık gülümsemeler diyarında yeniden kendime acıyordum.