Gülümsemekte... Şiiri - Mehmet Çoban

“Karanlıkta düşünülür, aydınlıkta yaşanılır”
“Karanlıkta devrim aydınlığa taşınır”
Uzun zamandan beri bu cümleler aklıma takılır

Karanlık gerçeklerin üzerine örtüldüğü an
Aydınlık gerçeklerin göründüğü zaman

Karanlığı hâkim kılanlar
Öncelikle düşünceyi yasaklarlar
İnançları adına değişmez, değiştirilemez ilkeler korlar
İlkelerine insanları köle yaparlar
İlkelerin sahibini tanrılaştırırlar
Hep birlikte tapınırlar

İnsanlık tarihi, ilahlaştırılan insanlarla doludur
Onların zamanlarında insanlar onların kuludur
Öldükleri zaman bile, yolları putperestliğin yoludur

Ayet; karanlıkta düşünmenin işareti olarak gelir
Hidayet; aydınlığa düşünce olarak evettir
İslam; aydınlığı yaşama geçirmektir
Devrim; insanı kullara karşı özgürleştirmektir
Aydınlık; insanın hiçbir insana kulluk etmemesidir

Aklımda gezinen bu düşünceler
Beni yarına davet eder

Bugün karanlık, insan aklına köle
İnsan yürüyecektir karanlıkta özgürlüğe

Kafamı kaldırdım düşüncelerden
Etrafıma baktım gecelerden
Feryadı figan insan
Zulüm besleniyor kandan

Zulmün içinde olmamam lazım
Zalimlerden uzak durmam lazım

Yürüdüm sabaha düşüncelerle
Güneş dağ ardında bana gülümsemekte

13.09.2014 – İzmir