Gülümsedik, Çünkü Mecburduk

Ve büyüdük sandılar, çünkü gülümsedik,
Kimse bilmedi, kaç fırtına sustuk.
Kaç geceyi gözyaşıyla örttük,
Kaç sabaha içimizde bir mezarlıkla uyandık.

Her bahar açan çiçeklerimiz vardı,
Ama kökleri hep kıştı.
Ne bir el tuttu dallarımızı,
Ne de bir rüzgâr yaramızı sardı.

Kendi gölgemizde üşüdük,
Kendi yalnızlığımızda kaybolduk.
Anlatmadık, anlatamazdık,
Çünkü her kelime, içimizde bir mezar taşına dönüşürdü.

Ve yine de gülümsedik…
Çünkü acıyı saklamanın en eski yolu,
Bir bahar gülüşüydü.