Gülümse Çocuk… Şiiri - Mehmet Macit

(dinmeyen bir yaradır çocukların dramı)

Silinmez akıllardan yaşanılan acılar.
Kirletildi vahşice küçük yaşta bacılar.
Katledildi hunharca çoluk çocuk hacılar.
Sevgiyle kucak açan müşfik ele gülümse,
Bin bir güzel rengiyle açan güle gülümse.

Yaşadığın travma ömründe en zor bölüm.
Hiç çıkmasın aklından sana yapılan zulüm.
İbret olsun Âlem’e gördüğün her bir ölüm.
Şayet bilirsen dua yürekten et gülümse,
Önündeki hayata bir adım at gülümse.

Eğlenir akranların savaş olmayan yerde.
Ölürken masum canlar İnsanım diyen nerde?
Çekilmiş gözlerine sanki siyah bir perde.
Şimdi oyun zamanı gülen yüze gülümse,
Unut kötü anları tatlı söze gülümse.

Dayandın soğuklara açlık daha bir bela.
Gömüldü yakınların okunmadı bir salâ.
Yasla kendini artık tutunduğun bir dala.
Sabreyle güzel çocuk yağan kara gülümse,
Küçücük yüreğini yakan nara gülümse.

Tanık oldun bu zulme toprağa düştü canlar.
Savaşın dehşetini senden iyi kim anlar?
Tarumar oldu evler, nice saraylar hanlar.
Seni saran kollara buruk hazla gülümse,
Kurusun gözyaşların gülen gözle gülümse.

İnsan denen varlığın gördün çirkin yüzünü.
İzledin ekranlardan yalan yanlış sözünü.
Dersini al tarihten dikkat et aç gözünü.
Yara sarma zamanı mutlu sona gülümse,
Kaybetme hiç inancı doğan güne gülümse.

Ağlatanı bilerek ömür boyu gülümse,
Gözyaşını silerek doya doya gülümse.

Mehmet Macit
17.01.2017
Dikili/İzmir