Gülümse Şiiri - İbrahim Tezölmez

Dışarda zulüm varken
Ve sam yelleri ruzgarken
İçin için kanıyorsa
Bir gül içinde

Yaprak yaprak, çiçek çiçek
Titriyorsa yüreğin
İçin kan ağlasın
Ve sen gülümse

Bir ceylân inerken pınarbaşına
Mevsim hazan, devrân zulüm
Avcı zalimse
Gülümse âhu gözlüm
Yine gülümse

Biteviye fırtınalar koparken
Sular zamansız coşup taşarsa
Çepçevre toz dalaz etraf kıyamet
Mecrasını şaşırarak ırmaklar
Göz göz olmuş gözeleri gizlese
Gülümse deniz gözlüm
Yine gülümse

Şaşırılmış bir anıysa zamanın
Bahtımızdır akseden günün eylülüne
Ve bilinen aynalarda biz yoksak
Karmaşsa da gözlerinde
Hüzün ile tebessüm
Gülümse hüzün gözlüm
Yine gülümse

Çığlıkların mütemâdi
Yükselirken içinden
Sessiz sedâsızsan
Ve gülüyorsan

Bu, susturulmuş tarafıysa kalbinin
Bu, acıyla kahkahanın sarmaşmasıysa
Büyük aşklar hep böyledir
Gizem gözlüm üzülme
Sustur yüreğini
Yine gülümse.