Gülümcan Şiiri - Gökbu Yalçın Kaya

Ey rengârenk toprak
Ey kardeşlik türküsü
Kızılır mı sana?

Nasıl bir şeydi sevda?
Nasıl?
Defterlerin arasında kalan
İncecik bir sızı
İki damla yaş
Ve bir incinmiş gelincik

Ah
Bin an
Bir yan

Ayaklar çıplak sahrada ısırır akrepler
Yılanlar, çıyanlarla verirler salâ
Ben benden geçerim
Abdallığa yaslanır ağyar beden/im
Ya Rab asi ruhlar terbiye et

Sana kızmam kızamam…
Arama anahtarı ummanda
Bilirim ki yanmak nasıldır
Bilirim ki nasıldır yalnızlık
M e l o/d r a m h a y a t

Boğulmuşum kalabalıklarda
Ki binlerce kez vurulmuşum
Ki delik deşik ciğerimde kurşunlar
Kurşun yarası bu su veren yok

Yüreğimi sorma
Sorma uyandırma
Melek/şeytan
Ki o tatlı cadı
O ki laf anlamaz

Ki kardeşlik
Uçurtma mavilerde
Gülerken acıtır ipler ellerini
Rüzgârı seni sürükler
Yamaçlarda otur dinle/n
Duy sesini
Duy

Ağla/Gül
Bin an
Bir yan

Bana mavi
Bana bir deniz olmalı masmavi
Dövmeli, okşamalı, sevmeli
Kıyıları dalgalar
Başını koymalı dizlerime
Ana kokmalı ekmek
Burcu burcu memleket
Hasbi al oradan buradan
Bir bardak tavşanı kanı çayla dinlenmeli
Akşamlar gül kurusu zaman

Sana kızmam
Yıkandıkça ırmağında dostluğun
Kırk hamamda keselenince
Olunca ak pak
Akıp gider kirler
ve
alnında dinlenir güneş

Sevgi aktıkça koşulsuz
Arttıkça çoğaldıkça
Uçkun yeşil verir sürgün
Ve
Gündüz
Gündüz geceye yine sürgün
Tınısı yâr kulaklarımda
” gülümcan”