Gülüm Senin Uğruna Şiiri - İrfan Yılmaz

Gözler konuşur gülüm, dilin sustuğu yerde
Hiçbir kelam yetmedi, akla ziyan nuruna
Aşk atına vurulan çift kişilik eyerde
Gönlüm seninle uçtu şahikalar turuna
Sıradağlar çınlattım, gülüm senin uğruna

Aşkın lalezarına, çıkmadı aklı eren
Can evini kanattı, elleriyle gül deren
Goncasını kıskanan dikenler yediveren
Adımını atmadan, varılmaz şuuruna
Yüreğimi kanattım, gülüm senin uğruna

Bulduğumda yitirdim, hüznüm bundan ötürü
Hicran koynunda saklı ateşin bin bir türü
Tek divanen ben miyim, örnekleri bir sürü
Aklı yitik âşığın bakılmaz kusuruna
Çölün ufkunda battım, gülüm senin uğruna

Tatlı başlarken sevda, anla ki; vuslat tehir
Umudunda dondurur, donmaz sandığın nehir
Bakma aşk sözlüğüne; iksir değil, saf zehir
Madem ki aşk karılmış, insanın hamuruna
Neden zehrini tattım gülüm senin uğruna

Âdemoğluna Dünya kurulduğundan beri
Göz yaşı ve çiledir gerçek aşkın kaderi
Nasıl anlatsam sana yedi başlı ejderi
Ölümlerle kaç kere geldim burun buruna
Nice devlere çattım, gülüm senin uğruna

Rumuzu narıbeyza, adı aşksa gerçeğin
İçli bir çığlık kopar yerden göklere değin
Hesabını şaşırdım, öptüğüm el eteğin
Her taviz verilmezken dünyanın umuruna
Kendimi hiçe sattım gülüm senin uğruna

Elime fırça alsam, çizilmiyor tuvale
Şiir diliyle salsam, alınmıyor havale
Öykü yazsam, göğsümde taş uğruyor zevale
Aklım fikrim ermedi olayın zuhuruna
Sabır taşı çatlattım, gülüm senin uğruna

Semtime uğramadan, Şirin’e değen nazar
Hıncıyla, demirdağ’ı kopardım azar azar
Baş eğmeyen zirvesi demir olsa ne yazar
Külüngü düşürmeden yılgınlık çukuruna
Dağı yaran Ferhat’tım, gülüm senin uğruna

Her şeyin üstesinden gelir tavrı takındı
Gönlümdeki kor... dedim, ’’Gizli’’ diye yakındı
Yanardağı resmedip, kıvılcımdan sakındı
Kalemlerin isyanı mürekkep buhuruna
Volkan diye can attım, gülüm senin uğruna

Efsane olan aşklar, vuslata vermez aman
Kavuşmanın koşulu, ayrılığından yaman
’’İlahlar kurban ister(!)’’ dedikleri zor zaman
Tereddütsüz çıkarak celladın huzuruna
Sunağına ben yattım, gülüm senin uğruna