Gülüm(!) diyene... Şiiri - Serap Çelik

penceremin önü ekmek kırıntılarıyla doldu,
günlerdir bir güvercin bile uğramadı,
arada bir esen meltem kasırgaya döndü yaralarımı kanattı...
neyleyim heybemde gülüm diyenden kalan sessiz sözlerle koyuldum yola,
şimdiki savaşım yüreğimde sessizliğe mahkum olmuş çığlıklarla...
yoksa kefensiz gömülmek mi düştü payıma,
lafın gelişi sevgilerden biri olmak... işte öylesine...

oysa sana aşık olmak vardı,sende aşka kanmak...
bir pazar sabahı senden önce uyanıp yüzünü izlemek vardı,
masumiyetine sıcak bir buse kondurmak,
incitirim kaygısıyla uyanana kadar dokunmayıp
sessizce yanına kıvranıp rüyalarına dalmak,
aynı rüyada buluşup aynı gerçekle uyanmak vardı....
sonra sadece senin için eksiksiz bir kahvaltı hazırlamak,
karşına oturup sıcak çayını yudumlarken
seversin düşüncesiyle annemden tarifini alarak yaptığım
ilk menemenin rayihasında varlığının güldürdüğü gözlerle
sana bakmak, sır dolu gözlerinde beni bulmak vardı...
sen ayaklarını uzatmış televizyon izlerken göğsüne başımı koymak,
tüm sıcaklığınla saçlarımı okşarken varlığına bi daha kanmak vardı,
aşk şarkılarıyla iç çekmek, sesinle irkilip gülüşünle yanmak vardı,
hani biz olmak vardı... yok işte, sen yoksun, ben yokum, hiçbir şey yok...
ne büyük anlamlar yüklemişim sana, ne çok şey beklemişim,
nasıl da yenilmişim...

şimdi döndüm senin olmadığın yollardan,
şimdi saniyelerin sessizliğinle raksettiği kaybolmuş zamanlara daldım,
şimdi vardım yokluğun farkına... soldum,
lafın gelişi sevgilerden biri olmuşum...
işte öylesine...