Gülüm Şiiri - Fikret Çarkçı

Dolaşırdık orası burası demezdik.
Gezer her dem eğlenirdik.
Iradı mı yollar birbirimize gelemedik.
Gelmeyeceksen, gelme gülüm.

Hayaller kurardık, mutlu olurduk.
Mutluluktan gökyüzüne uçardık.
Yıldız kayar dilek tutardık.
Hayalleri yıktıysan, yık gülüm.

Umut vaat ettik kim içindi?
Soğan ekmek demek mutluluk demek ti.
Yağlı ilmek gibi takıldı boynuma.
Sende takacaksan, tak gülüm.

Kırlarda dolaşırdık serçe gibi.
Kimi zaman sulara konardık, susamış gibi.
Ellerimiz kenetlendi mi, kimse ayıramazdı.
Sen ayırdın, ayıracaksan ayır gülüm.

Kimse yıkamazdı Aşkı, sevgiyi, mutluluğu.
İstanbul senide mi yedi yuttu?
Boğazıma düğümlendi, her şey unutuldu.
Unutacaksan, unut be gülüm.

Hani evlenirdik mutlu olurduk.
Mutluluktan birbirimizi uçururduk.
Bir şey için ayrılır mı olduk?
Ayırılacaksan, ayrıl gülüm.

Neyleyeyim ben bomboş odaları.
Göz görmez de kalp bilmez mi?
Ok saplanır da göğsüm delinmez mi?
Saplayacaksan, sapla be gülüm.

Bir giz vardı dünyamızı körelten.
Uzak – uzak kalıp bizi kahreden.
Milyonlarda kez öldürdün beni.
Çözüm bulamazsan, bulma gülüm.

Sevgi aşk her şeye değişilir mi?
Dünyaları versen bedeli biçilir mi?
Sen insanlara güldürdün beni.
Güldüreceksen, güldür be gülüm.

15 Aralık 1996