Gülüm Şiiri - Dede Efendi

Gülüm
Saat başlarında gelirdi otobüs
varoşlarda ki gecekondu mahallemize
Yağmurlu günlerinde Ankara’nın
yüzüne yapışırdı saçların
Islak ve ürkek yuvasından düşmüş
yavru bir kuş gibiydin
Daha, çok gençtin ve güzeldin
Kurtlara yem olmadan yaşamanın
neredeyse imkansız olduğunu
otobüs geçerken Kızılay’dan
vitrinlere bakmanın yetmeyeceğini
ve içine akıtıp gözyaşlarını
hayatın böyle geçmeyeceğini
çalışmaya mecbur olanların
kocasını seçme lüksü olmayacağını
bir gün sen de anlayacaktın

Karşılaştığımızda başını yere eyer
kömür gözlerini hapsederdin
Kalbim kafesinde ürkmüş bir kuş
çırpınırdı seni görünce
İçim tutuşurdu sen gözlerime bakınca
Aslında beni acıtan gülüm
her kesin parası kadar eşit
ve her kesin parası kadar özgür
olduğunu çabuk fark etmen
Almanyalıyla evlenmendi
sessiz sedasız
Kale kapıların içerden mayınlanmıştı
Çaresiz
teslim oldun paranın krallığına

Ben sarsıldım duyunca
Kalbim koparıldı bağrımdan
deli gibi dolaştım sokaklarda
Bir zaman ağladım ardından
Şimdilerde iyi gibiyim
Mahalle yine aynı çamurlu mahalle
Saat başı yine geliyor otobüs
Yanımda ki yerin hep boş
Yerine kimseyi koyamadım
Duraktaki yolcular seni sordular
Gözlerim doldu anlatamadım
Sizinkiler de gittiler buradan
Ben yapamadım
Her yağmurda ıslak saçlarınla
sen gelirsin aklıma
unutamadım