Gülüm Şiiri - Muammer Erdem

Bir yaz mevsimiydi.Sıcağın acımasızca kavurduğu,
Buz gibi suların bile yeterince kandıramadığı.
Seni dalında gördüm ilk kez gülüm.
Tomurcuklar halinde.
Koklanmaya hazır ama tedirgin.
Korkuyordun insanlardan koparacaklar diye dalından.
Bu yüzden korunmak için dikenlerin vardı.
Ne güzel duruyordu su damlası goncalarında
Sen koklanmaya hasret,
Ben koklamaya hasret.
Bakıştık bir süre
Kıyamadım seni dalından koparmaya.
Dikenlerinden korktuğumdan değil be gülüm
Sana kıyamadığımdan koparamadım.
En güzel gülüydün bahçenin.
Sana yakışıyordu gül olmak.
Kaderin de adın gibi gülsün sana
Koparmasınlar asla dalından.
Atmak için seni sokaklara.
Ne güzel duruyordun dalında.
Su damlacıkları goncalarında.
Sen koklanmaya hasret,
Ben koklamaya hasret.
Bir kerecik te olsa koklamak için koparmadan dalından
Ta içlerime çektim o nefis kokunu.
Dikenlerini burnuma batırmış olsan da.
Değerdin.O güzelliğinle bu acıya.
Ne güzel duruyordun dalında
Su damlacıkları goncalarında
Sen koklanmaya hasret,
Ben koklamaya hasret.