Gülüm. Şiiri - Ali Gul

Yalnız havayi,deyil gülüm.
Yaşamak kimsenin malı deyil,
Paylaşırız eşit olmayan şartlarda.
Hele bir de temizsa yayla rüzğarı gibi,
Uzaksa fabrika kokusu eksoz ğazından.

Aaah,be gülüm bir de açlık.
Bilirmisin sen açlığı?
Seçdinmi hiç,çöplerden ekmek?
Birde çürük domates, ziyafet, sofrası.

Pazarcılar, kapattılar, tezğahlarını,
Satılmamış, çürükleri, bıraktılar bir kenara,
Seç, özgürce secebildiğince,
Varsa tabi içine yenecek kadar.

Baksana gülüm, şiş göbekli birine,
Beş yıldızlı otelde konuk hiç, çalışmamış,
Ter, akıtmadan hazırcılar kervanı,
Sabah kavaltısında,
Beğenmez beyaz havyarı siyah olacak.
Bir kuş, sütü eksik masada,
Yok, kuşların memeleri süt,vermezler
Ondan eğsiktir önleride beylerin.

Duydunmu gülüm?
Komşu ahmed'in kızı yavrucak kansermiş
Ölecek zavallı yavru,daha on yedisinde,
Kampanya da açılmadı kan bulmak için,
Basın mı duymadı bile?
Ahmet varoşta oturur yoksuldur...işci.

Baksana,gülüm
Adamın yüzünde sivilce, çikmış,
Amerka'da tedavi için,
Yerli doktur ehil, deyil,
İz, kalırmış cildinde.
Anladınmı gülüm yaşamı?

Fatma nineyi gördüm,
maaş kuyruğunda banka, ününde,
Sadık amcada oradaydı.
Adı, gibi sadıktı, görevine,
Otuz yedi yıl (bitermi bu) çalıştı,
Yalan söylemedi rüşvet, yemedi,

Oda varoşta oturur yeşil kartı var,
Kalbinden rahatsız tedavi, olamadı,
Geçer,nasılsa ilaçlari var ya,derdi,
Sağlık olsundu emekli nasılsa.

Dün düşmüş banka önünde,
Daha fazla dayanamamış,
Yaşlı kalbi, durmuş birden bire,
Olduğu yere, yığılmış kalmış,
Son nefesinde,
Aaah be gülüm ah demiş, işte hayat bu.
İki, yaşam iki, hayat, anladınmı gülüm?

Yalnız.