Gülüm Şiiri - Bahadır Bolat

Hayattan kopup çıkmazlara girerken,
Ölüm on adım ötede gel diye haykırırken,
Çakal sürüsü gibi dertler her yandan sararken,
Hızır gibi yetiştin bana Gülüm...

Gözlerim kara; taş gibiyken vicdanım,
Sokak sokak bela aramakla geçti zamanım.
Sanki kurtuluş için seni gönderdi Yaradan’ım!
Hayata güldüm sayende Gülüm...

Haykırır ağlardım bazen çılgınca,
Nere dönsem hüzün, isyan görürdüm bakınca,
Kafayı sıyırmış, yüreğim kabarmıştı hınç hınca,
Dertlerimi unutturdun bana Gülüm...

Bazen çocuk gibi masum, bazen efe gibiydim,
Bazen cennet, bazen cehennemin dibiydim,
Karmakarışık duygularla ne ölü ne de diriydim,
Tevazuyu, kendimi öğrendim seninle Gülüm...

Ayrılıklara kalmadı artık gücüm,
İnan seni sevmekten başka yok suçum,
Bu aşk yüzünden etse de alem bana hücum,
Ölümü göze aldı vazgeçmem Gülüm...

Sevgiyi, gülmeyi, yaşamayı öğrendim sayende,
Seni hep seveceğim ölüme gitsem sonunda,
Yaşama sebebimsin bunu artık anla,
Son damgayı vurdum seninle Gülüm...