Gülüm Şiiri - Ramazan Eren

Umudum oldun sabaha çıkmayan gecelerde,
Seni arayıp durdum satırlarda,hecelerde,
Hayal ettim yüzünü göklerde,denizlerde
Sana gülüm diye hitap ederdim
Kokuna hasret kaldım,nerdesin gülüm?
Oysa ne güzel hayallerimiz vardı,
Şimdi yaprakların neden sarardı?
Yaprağına hasret kaldım,nerdesin gülüm?
Bulutlar mı kapladı,düşlediğin hayatı?
Güneşe mi küstün, gözlerin neden kapalı?
Gözlerindi gülüm,sende bulduğum,
Gerçek bu ki birtanem ben seninle mutluyum,
Gözlerine hasret kaldım,nerdesin gülüm?
Sen karanlığın tam ortasında ufacık,
Evet,ufacık ta olsa bir ışık aramak nedir,bilir misin?
Gecenin pusu kurduğu,
O ıssız ve sensiz yollarda sabahı beklemek,
Ve sadece seni beklemek geceye inat.
Belki çıkıp geleceksin karanlığın göğsünü parçalayıp,
Bilmiyorum,belki kavuşuruz seninle ebedi aydınlığa,
Kim bilir,belki de kucaklarız yalnızlığı,
Özledim sıcaklığını,nerdesin gülüm?
Sen,yalnızlığı bilir misin?
Mektup kağıtlarına damlayan gözyaşların oldu mu?
Ve haykırabildin mi yalnızlığını karanlık gökyüzüne?
Sen hiç kalbine sığındın mı?
Ya da konuşabildin mi kuşlarla?
Derdini anlatabildin mi onlara?
Ben seni rüyalarda buldum gülüm,
Arkadaşım oldu yollar,kuşlar,karanlıklar,
Belki de onlardı bana en iyi sırdaş.
Seni anlattım onlara,
O güzel gülüşünü anlattım,
İşte yine yalnızım,yine sensiz kaldım karanlık gecelerde,
Eğer soğuk bir kış gecesi,
Pencerenden ılık bir rüzğar dolarsa odana,
Bil ki canım,rüzğarla da olmuşumdur arkadaş...