Buraya ne yazacağımı bilmez,
Ve hatta kalemi bile tutamaz olmayı,
Şimdi delicesine yazmaya tercih ederdim.
Soracaksın biliyorum,
Meraktan çatlarsın yoksa,
Niye mi?
Bugünlerde Aşk...
Aşk, buram buram baygın kokusunu yayarken buralara, ıhlamur ağacı misali, sen hiç de oralı değilsin bu mevzuu ile ilgili..
Bildiğini ya da anladığını sanmıyorum ama artık çok da umrumda da değil senin bunu anlaman ya da bilmen biliyor musun?
Aşk burada da sen oralı değilsin bu aralarda..
Seni geçmişimden bugünlere kadar taşımışım da benliğimde,haberim yokmuş meğerse..
Hayallerimde,içimde ve küçük yüreğimde hep saklı tuttuğum, hep hayalini kurduğum senmişsin de, ta ki seni sevene, sana aşık olana kadar, ve senin aşkın bana acı vermeye başlayıncaya kadar bilmiyormuşum ben seni..
Dün ile bugün arasında ne fark var merak ediyorum?
Seni, daha dün kaybederim korkusuyla ağlamaktan bile korkarken, gözyaşlarımla yanaklarımdan süzülüp de beni terkediverirsin diye, bugün sabah oldu da, gün doğdu da ne değişti? Ne değişti de ben seni, sensizliğe yenik düşüp de bıraktım? Bıraktım diyemem... Diyemem hayır dilim varmıyor buna..Seninle ilk defa gözgöze gelmişken.. İlk defa akan bir çağlayanın serin sularına kendimi bırakmışçasına, gözlerinin serin sularında sonunu hiç düşünmeksizin yüzerken.. Ne değişti? Neden kalbim kırık ve ben neden sensizlikle anlaşma yapmak istemediğim halde bunlar geçiyor aklımdan?
Yalvarırım bir iki kelime et bana.. Yalvarırım bir tek söz de olsa.. Konuş benimle. Bukadar çok severken, ki aşk acı veriyor bana, neolursun sen beni sensizliğin hain kollarına bırakma..
Kötü de olsa iyi de olsa ismimi telaffuz et gözlerime bakarak bana.. Dışarısı soğuk, yağmurlu bir hava.. Ve sen gitmek üzeresin yürek kapımdan bana el sallayarak.. Nasıl da acıklı bir öykü bu benim, bana anlattığım bir bilsen.. Sesini özledim.. Bakışlarını desen öyle...Saklı tutmayı başaramadığım aşkımla başbaşa kaldık, sen de beni terkettin usulca.
Bu satırları okuyor musun bilmiyorum.. Kimbilir benim aşkımdan haberdar mısın onu bile bilmiyorum. Ama okursan bir son ver bu hikayeye olur mu? Bana bir şeyler söyle..Kendimi hiç böylesine çaresiz, böylesine üzgün hissetmemiştim. Takvim yapraklarından dökülen artık geçmiş ve işe yaramayan günler gibi hissediyorum kendimi.. Ya da sadece kılçığı kalmış bir balık gibi. Üstümü örtmeni istiyorum, beni korumanı, kollamanı..Saçlarım dağılırken bahar rüzgarında, nefesin saçlarımda.. Hayatta attığın her adımı düşünen 'SEN' in bir kez olsun benimle sonunu düşünmeden bu yola çıkmanı istiyorum. Benimle batmayı da çıkmayı da severek kabul etmeni istiyorum. Merak ediyorum da, gün gelecek evleneceksin.. Ve çok sevildiğini zannedeceksin. Bize bahşedilen 'bir ömrü' çok sevildiğini zannederek geçireceksin. Seni kim benden daha çok sevebilir merak edeceğim? Kim benden başka hiç düşünmeden canını senin için gözü kapalı feda edebilir? Böylesine çok severken, kim benim gibi can çekişebilir ki? Neyse bunların hepsi boş sözler öyle değil mi? İsimsiz bir mektuba da razıyım ya da bir cümlecik de olsa bu hikayenin sonuna. Bu hikayeyi farkında olsan da olmasan da ikimiz başlattık, şimdi sonunu ben getiremiyorum tek başıma, ihtiyacım var bu hikayenin sonuna.. Biliyorum ki mevsimler geçecek, ben yine seni seveceğim.. Aklımdan nasıl şimdi çıkmak bilmiyorsan, yine öyle karşımda olacak gözlerin. Sözlerim hep SEN'le başlayacak ve SEN'li bitecek ömrümün sonuna kadar.. Bunca nefret varken dünyada, ben seni böylesine çok severken ve ben sana böylesine tutkunken, ufacık bir sözde mi haketmiyorum ne olur söyle bana.
Sana yolladığım şarkılar,şiirler,resimler. Hepsi benden sana bir nefes. bir ses,hayatında olmasını dilediğim bir renk. Senin için ne ifade edeceğimi bilmiyorum,kimbilir sen beni sadece iyi bir arkadaş gibi görsen de, yaşamdaki grileri kabul etmek gelmiyor içimden bir türlü. Beni ya tamamen bana bırak,ya da tamamen kollarına al beni. Sana her gece yatmadan önce bir mektup yazıyorum. Sana aşık olduğumdan beri her gece bir mektup. Burada yazılanlar hariç. Yollayamadığım onca mektup. Onca satır ve onca gözyaşı. Merak ediyorum da sen ben olsaydın ne yapardın acaba? Çaresizliğin kollarında kıvranarak gelseydin bana, önce seni sımsıkı bağrıma basar, sonra ömrümün son nefesine kadar sana adardım hayatımı ve benliğimi. Bir mum yaktım dün gece yarısı.. Sabaha kadar başında seni düşündüm. Yazıyorum ama bu yazdıklarımın sonunu bile getiremiyorum. Seni sevmekten vazgeçemiyorum ama acı çekiyorum. Her gün, güne senli başlayıp, geceleri sensiz bitiremiyorum o günü çünkü sen hep benimle hep aklımdasın. Hiç umurumda da değil biliyor musun beni sevip sevmediğin.. Gerçek aşk karşılık beklemez derlerdi, doğruymuş. Beni de böyle sevenler oldu zamanında biliyor musun? Ben senin beni sevmeni de beklemiyorum ki. Sadece saçlarımı okşamanı, beni kollarına almanı, ve hiç konuşmaksızın gözlerimizin buluşmasını istiyorum. Acaba ölüm döşeğinde son nefesini veren bir hasta olsaydım bana çok görür müydün bunları?
Şimdi tüm bu satırlar... Ait oldukları kişi tarafından istemeyen oldular..
Silmeye elim varmıyor. Hepsi benden yansımış şeylerdi buraya.. Hepsi benim gerçek hislerimdi..
Silmeye elim varmıyor ama bir yanda da gururum var..
Söyler misiniz ne edeyim ben?
Silmeliyimiyim yoksa sadece hiç yaşanmamış ve sevilmemiş gibi davranıp, yoluma mı devam etmeliyim?
Ben bunca satırla ne etmeliyim?
Hey Rabelais!
'Gülümsemek insanlara mahsustur' dediğinde,
Merak ettim ne yapıyordun?
Dur tahmin edeyim,
Ya tarihe geçecek bir söz yaratma peşindeydin,
Ya şişenin dibinde geziniyordun,
Ben bugünlerde Kadıköy'ü seviyorum...
Sebebini ben de bilmiyorum.
Eğer sorarsanız doğrusu,
Daha önce nereleri sevmiştim,
Hatırlamıyorum!
Aşk, umudun diğer yarısıdır,
Sen benim öbür yarım…
Aklımdan çıkarıp atamadığım,
Hayatım,anılarım,
Umudum ve yarınlarım..
DENİZE DOĞRU…
Gün ışımak üzere…Saat sabahın dördü…Tenim yarı sıcak yarı soğuk,gözlerim yarı uykulu yarı mahzun ve kirpiklerim ıslak…yol alıyor yüreğim denize doğru…Seher vakti olmuş olmasına da vakit, uyku nedir bilmiyor yorgun vücudum…aklım yol alıyor denize doğru ve Deniz aklımdan çıkmak bilmiyor..
Bir an değiştiriveriyor insan hayatını… Sadece bir an! Geçmişinizde ki tüm sevgilerin ve sevgililerin yalan olduğunu, tüm mücadelelerin, hayat kavgasının, sevgi yerine nefretin, mutluluk yerine hüznün, bir gülücüğün yerine gözyaşlarının ve kavuşmanın yerine ayrılığın da şu kelebek ömrü hayatlarımızda ne denli yersiz, anlamsız ve boş olduğunu bir kez daha vuruyor yüzümüze hayat…
Ben seni sevdikten sonra
Denizin gümüşünü mavisinden çok sevmişim
Anladım...
Çocukların umarsız masum kahkahaları
Ne denli şen yaparmış bir yanı yaralı insanları
Anladım...
Diyorum ki bir gece,
Mesela o gece olmuş meğer bu gece
Gelmişsin sen penceremin altına,
Şarkılar, türküler ah daha neler neler,
Ben uyku sersemi sen aşkından bir deli,
Diyorum ki mesela yani...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!